Donuts

Etiquetas

donuts, receita, roscas

Se hai un producto que me  leva á miña época de pequena, eses son os donuts. Moitas veces comento con miña irmá que agora os donuts non saben como fai anos, ela respóndeme que siguen estando moi bos e que o que pase é que agora os comemos con moita máis frecuencia e por iso os apreciamos menos.

Niso que ela me di ten razón, si é certo que siguen estando bos, pero o que si é  moi certo é que cando eramos pequenas apreciabamos moito máis as galdrumadas, porque non tiñamos tanto acceso a elas. Vivindo nun pobo aislado no medio da serra de San Mamede, ó que viñan de seguido vendedores ambulantes a traernos case todo; meus pais apenas ían ó supermercado. Podían pasar semanas sen que eles fosen a ningures e os vendedores traían cousas de primeira necesidade. 

O día que saían do pobo e pasaban polo supermercado, soían traernos algo. Nunca faltaba un tubo de lacasitos para cada unha e, sempre que había; traían unha caixa daquelas grandísimas de donuts. Duraban un suspiro!!!

Roscas de masa follada

Hai costumes que se herdan de pais a fillos de maneira inevitable. Lembro que cando era pequena e meus pais ían a algún sitio, sempre traían algo para miña avoa; que como xa estaba velliña e non camiñaba moi ben quedaba na casa. Meus páis non soían ir a moitos sitios: algunha que outra feira, algunha festa e sobre todo á romería da virxe dos Milagres; que sempre era cita inevitable. 

O que soían traerlle a miña avoa sempre que tiñan ocasión eran unhas roscas de anís que a ela lle encantaban, xa que era o típico doce de toda a vida, e un dos poucos que nos contaba se podían permitir comprar; cando ían por ahí.  A min persoalmente non me gustaban moito e a miñas irmás tampouco, motivo polo cal lle pediamos a miña nai que nos comprase as que si nos gustaban que eran as “hojaldradas”. 

Castagnole

Este ano estaba convencida de que ía facer orellas polo entroido…estaba tan convencida que unha vez máis quedei coas ganas. Entre prepararse para ir para casa e botar varios días combinando troula con quedadas con amigos e que acordei con miña nai que xa que collía vacacións podiamos aproveitar para facer alheiras (un embutido portugués do que xa vos falarei algún día), o caso foi que rematou o día e rematou a romería…e as orellas sen facer. Por sorte vin a tempo esta receita no blogue de kanela y limón e animeime a facela.

Rosquillas de canela

Etiquetas

canela, caseiras, rosquillas

As rosquillas sempre supuxeron un reto para min. Miña nai ten a súa receita típica de roscas, pero nunca foi capaz de facer o caramelo correctamente. Quizais foi iso o que me fixo desistir de tentar a facer rosquillas con caramelo. A miña afección polas revistas de cociña trouxome a receita destas roscas. A receita orixinal botaba un pouco de azucre glas nas roscas sen máis. Como esa idea non me convencía lembreime de outra idea xenial que vin na televisión, neste caso na segunda edición de gran hermano (debo deixar constancia de que so vin as dúas primeiras edicións). O caso é que alí facían as roscas e rebozábanas nunha mestura de azucre e canela, así foi como aquelas simples roscas se convertiron nas miñas rosquillas de canela.

Ingredientes

• 1 ovo
• 4 culleradas de leite
• 1 chorriño de anís
• 130 gr de azucre
• 1/2 kg de fariña
• 1/2 sobre de lévedo Royal

Pasos

– Bater o ovo co azucre cunhas variñas ata que quede espumoso.

– Engadir o leite e 4 culleradas de aceite de xirasol e bater de novo.

– Engadir o anís, o lévedo e a fariña. A fariña pouco a pouco ata que a masa quede compacta pero non seca (a veces non fai falla usar o medio quilo).

– Deixar repousar a masa uns 15 minutos.

– Formar as rosquillas e fritilas con aceite de xirasol. Sacalas e deixalas escorrer en papel de cociña para eliminar o exceso de aceite.

– Humedecer as rosquillas en auga cun pouquiño anís e rebozalas nunha mistura de azucre e canela.